Як заўсёды ў канцы навучальнага года слухачы “Унiверсiтэту Залатога Веку” выехалi ў падарожжа па ваколіцах Гродна.
Гэтым разам наш шлях ляжаў на фарты , якія захаваліся з часоў I Сусветнай вайны.
Ужо ў аўтобусе адчуваўся прыўзняты настрой і прадчуванне свята. Дарога была нядоўгая, бо фарты знаходзяцца недалёка ад горада . І вось мы ў красавіцкім лесе.
З-пад кожнага леташняга зморшчанага лісціка выглядаюць пралескі.
Бяроза заплаканая сокам - слязьмі.
Вось і фарты, велiчэзныя, парослыя мохам і дрэвамі, з цёмнымі праваламі ўваходаў і з пахам вільгаці і трывогі - ўнутры.
Здавалася, што гэта збудаванні іншапланетнага розуму.
Віктар Кірэеў грунтоўна і падрабязна распавядаў нам гісторыю кожнага форта. І, як заўсёды, яго апавяданні былі захапляльныя, з многімі цікавымі і нечаканымі дэталямі.
Наша дарога не заўсёды была лёгкай. Часам з цяжкасцю, але таксама і са смехам, дапамагаючы адзін аднаму, мы ўзбіраліся на горкі і сцены фартоў і спускаліся ўніз.
Нават занялі абарончую пазіцыю за сценамі апошняга з фартоў.
Шмат у каго з сабой былі фотаапараты і мы фатаграфавалі адзін аднаго.
І вось апошнi прыпынак на беразе Юбілейнага возера. Усе прагаладалiся і імправізаваны стол быў накрыты вельмі хутка.
Ларыса, як сапраўдная гасцінная гаспадыня, не паспявала падаваць бутэрброды. Добрыя словы і пажаданні адзін аднаму былі чутныя з усіх бакоў…
І вось апошнi здымак на развітанне на фоне Юбілейнага возера. Да сустрэчы ўвосень!
Вольга Анціпава
Фота аўтара
Ужо ў аўтобусе адчуваўся прыўзняты настрой і прадчуванне свята. Дарога была нядоўгая, бо фарты знаходзяцца недалёка ад горада . І вось мы ў красавіцкім лесе.
З-пад кожнага леташняга зморшчанага лісціка выглядаюць пралескі.
Бяроза заплаканая сокам - слязьмі.
Вось і фарты, велiчэзныя, парослыя мохам і дрэвамі, з цёмнымі праваламі ўваходаў і з пахам вільгаці і трывогі - ўнутры.
Здавалася, што гэта збудаванні іншапланетнага розуму.
Віктар Кірэеў грунтоўна і падрабязна распавядаў нам гісторыю кожнага форта. І, як заўсёды, яго апавяданні былі захапляльныя, з многімі цікавымі і нечаканымі дэталямі.
Наша дарога не заўсёды была лёгкай. Часам з цяжкасцю, але таксама і са смехам, дапамагаючы адзін аднаму, мы ўзбіраліся на горкі і сцены фартоў і спускаліся ўніз.
Нават занялі абарончую пазіцыю за сценамі апошняга з фартоў.
Шмат у каго з сабой былі фотаапараты і мы фатаграфавалі адзін аднаго.
І вось апошнi прыпынак на беразе Юбілейнага возера. Усе прагаладалiся і імправізаваны стол быў накрыты вельмі хутка.
Вольга Анціпава
Фота аўтара
No comments:
Post a Comment