Быць унікальным няпроста, але можна да гэтага імкнуцца

Вольга Корсун – кіраўнік фотасекцыі “Жыццёвы дзённік” Універсітэта Залатога Веку. Вольга навучаецца на 5-м курсе Гродзенскага ўніверсітэта ім. Я. Купалы на факультэце журналістыкі. Замужам, мае маленькую дачку. Ва “Універсітэце Залатога Веку” Вольга працуе  з 2010 года. Пра секцыю, жыццё і творчасць з Вольгай паразмаўляла яе навучэнка, слухачка УЗВ Вольга Анціпава.


 - Чым для вас з'яўляецца занятак фатаграфiяй? Гэта хобi, магчымасць рэалiзаваць сябе ў якасці мастака, неабходны атрыбут журналiсцкай дзейнасцi цi нешта яшчэ?

- Усяго па-троху. Фатаграфія для мяне – гэта цэлы сусвет з усёй сваёй шматколернасцю і шматграннасцю, які хочацца спазнаць, да прыгажосці якога хочацца дакрануцца. Любімы занятак, у якім я знаходжу самавыяўленне. Гэта спосаб пазнання і камунікацыі з навакольным светам.

- Калi i чаму вы сталi займацца фатаграфiяй?

- Я зацікавілася фатаграфаваннем тады, калі ў мяне з’явіўся мой першы лічбавік. Было гэта ў 2009 годзе. Спачатку лічбавік мне быў патрэбны хутчэй для журналісцкіх мэтаў і проста для таго, каб захоўваць цікавыя і прыгожыя моманты ў жыцці. Пасля гэта перарасло ў хобі. Для таго, каб фатаграфаванне стала яшчэ чымсьці большым для мяне, патрэбны быў штуршок. Ім стала запрашэнне весці гурток па фатаграфіі ва Універсітэце Залатога Веку. Менавіта з гэтага часу я пачала цікавіцца фатаграфіяй бульш сур’ёзна, пачала шукаць сябе ў гэтай сферы.

- Якi жанр фатаграфii вам блiжэй за усё?

- У кожным жанры ёсць свая прыгажосць, унікальнасць, разымінка, таму дастаткова складана вылучыць, што мне падабаецца больш. Я люблю фатаграфію як жанр жыцця.

- Якi уплыў на вас маюць заняткi са слухачамi УЗВ у плане удасканалення вашага майстэрства у фатаграфii?

- Мой гурток “Жыццёвы дзённік” дае мне штуршок рухацца наперад, зведваць новыя гарызонты, удасканальвацца ў фотамайстэрстве. Па праўдзе, я не лічу сябе прафесіяналам, я пачаткоўца, які сам яшчэ шмат чаму вучыцца. І УЗВ дапамагае мне ў гэтым, дапамагае пераадольваць чалавечую ляноту, дапамагае зірнуць на фатаграфію пад рознымі вугламі, дапамагае развівацца. Я ўдзячна маім навучэнцам, якіх шчыра люблю і паважаю, за тое, што яны таксама шмат чаму мяне вучаць, і ў плане прафесіяналізму, і ў плане чалавечых адносінаў. Я вельмі рада, што магу ім падзякаваць тым, што падзялюся некаторымі ведамі. І я асабліва ганаруся тым, што мае навучэнцы пасля сканчэння курса могуць рабіць шыкоўныя здымкі, якія можна адразу аддаваць на выставу! Значыць, я вартая чагосьці і як выкладчык, і як прафесіянал.

- Ці ёсць фатограф, чые працы для вас, як гарызонт, да якога хацелася б наблiзiцца?

- Я прытрымліваюся думкі, што не трэба імкнуцца быць падобным на кагосьці, а трэба знайсці сваю індывідуальнасць. Ёсць вельмі цікавыя працы як у сусветна вядомых і прызнаных мэтраў фатаграфіі, так і ў пачынаючых фатографаў. Да таго ж трэба адрозніваць фатографаў, якія займаюцца мастацкай фатаграфіяй, і фотакарэспандэнтаў. Як у фотамастацтве, так і ў журналістыцы ёсць прафесіяналы, у якіх ёсць чаму павучыцца. Можна пераймаць натхненне, ідэі, вобразы, але быць сабой і шукаць СЯБЕ ў фатаграфіі. Быць унікальным нялёгка, але можна да гэтага імкнуцца.

Фота Вольгі Анціпавай